پیرامون توافق با عربستان

ویژگی اغلب واکنش‌ها به توافق ایران و عربستان، خوش‌بینی و بزرگ‌نمایی‌ای بوده که بسیار یادآور مواضع عوام و خواص درخصوص امضای برجام است. به همین روی تلاش نگارنده بر ارائه تحلیلی واقع‌بینانه و چندجانبه از موضوع است که در دو لایه حداقلی و حداکثری ارائه می‌گردد.

در سطح حداقلی، ولو آنکه توافق، نمادین و ناپایدار باشد، درهرحال یک برد دیپلماتیک برای ایران است در اینکه سعودی را با اهرم فشار موشک‌های انصارالله، از موضع رسمی خصومت و براندازی پای میز تفاهم و ارتباط با جمهوری اسلامی کشانده است.
فارغ از آنکه چقدر این تفاهم پایدار و عمیق باشد یا نه، تا همینجا ضدانقلاب را دچار شوک و ناامیدی کرده در اینکه حتی بن‌سلمان هم با قطع امید از اغتشاشات، خواهان همکاری و برقراری روابط دیپلماتیک با جمهوری اسلامی است. موضوعی که اثر مستقیمی بر تعدیل روابط دیپلماتیک شورای همکاری خلیج فارس نیز خواهد داشت.
در اینجا عاید اقتصادی چنین توافقی برای جهان، کاهش قیمت نفت، و برای ایران، کاهش نرخ ارز خواهد بود.
همچنین بعد از سفر اخیر رئیس‌جمهور چین به عربستان و شرکت در نشست شورای همکاری، اینک میزبانی چین در حصول توافق ایران و عربستان، بیش از پیش حیثیت و هژمون آمریکا را در منطقه و جهان زیر سؤال برده است.

اما آنچه ممکن است در لایه عمیق‌تر محقق شود، کنار نهادن شرارت‌های رسانه‌ای و امنیتیِ مستقیم و نیابتی علیه ایران است که به‌خلاف نظر غالب، نگارنده آن را بعید می‌داند.
قرار نیست عربستان با ابلاغ دستور به چرخش مواضع خصمانه به ایران‌اینترنشنال و مولوی عبدالحمید، اینان را بی‌حیثیت و اهرم قدرت خود را زائل نماید؛ یا آنکه عرصه‌های نزاعی چون یمن، لبنان و عراق را به ایران واگذارد. رقابت و عداوت کماکان ادامه خواهد داشت و صرفا و موقتا از برخی ابعاد آشکار آن کاسته خواهد ‌شد.
عربستان با بازگشایی سفارت در ایران، تازه به نقطه‌ای رسیده که انگلیس با همه خباثت‌های پیدا و پنهانش سالهاست در آن قرار دارد و این بازگشایی سفارت، فعالیت مجدد پایگاهی است که ائتلاف دشمن برای شبکه‌سازی در داخل و اثرگذاری بیشتر بر محیط سیاسی امنیتی ایران به آن نیاز دارد.

در کشاکش این چالش، دولت باید فرصت محدود کاهش تنش با رژیم سعودی را غنیمت شمارد و با سفر به کشورهای عربی و خصوصا حاشیه خلیج فارس و امضای تفاهم‌نامه و توافق‌نامه‌های همکاری سیاسی اقتصادی، به تقویت جایگاه سیاسی اقتصادی خود در منطقه و جهان مبادرت ورزد.
به عبارت دیگر و به طور خلاصه، مهمتر از توافق با سعودی، هنر ایران در بهره‌برداری از آن با دیگران است؛ وگرنه متوقف ماندن به یک متن، نه تنها عایدی نخواهد داشت بلکه ممکن است به ضدخود نیز تبدیل گردد.

احمد قدیری
۱۴۰۱/۱۲/۲۰

شجره ملعونه

پیشتر در مطلبی که در سال ۹۵ به رشته تحریر درآورده بودم، مناسبات سیاسی و ساختار قدرت آل سعود را تشریح نمودم که با توجه به تحولات سال ۹۶ تاکنون در دربار سعودی در تغییر جایگاه «محمد بن سلمان» و «محمد بن نایف» به عنوان دو گزینه همچنان اصلیِ پادشاهی، این نکات افزوده را نیز باید مدنظر داشته باشیم که با برکناری «محمد بن نایف» از ولیعهدی و وزارت کشور، «محمد بن سلمان» با حفظ سمتِ وزارت دفاع، ولیعد پدرش شده، و به‌جای «محمد بن نایف»، برادر زاده او «عبدالعزیز بن سعود بن نایف» به وزارت کشور نائل گشته.
لازم است بدانیم جمهوری‌خواهان و خصوصا شخص ترامپ تمایل به پادشاهی «محمد بن سلمان» دارند؛ درحالیکه دموکرات‌ها و شخص بایدن مخالف او بوده و «محمد بن نایف» را ترجیح می‌دهند.
باوجود ثبات ظاهریِ فعلی در حکومت سعودی، به اعتقاد نگارنده وضعیت آل سعود به‌مثابه آتش زیر خاکستر است، که با مرگ قریب الوقوع «سلمان بن عبدالعزیز» پادشاه بیمار عربستان، گدازه‌های پرتلفات اختلاف و نزاع داخلی زبانه خواهد کشید؛ خصوصا که از یک سو دولت کنونی آمریکا مایل به پادشاهی ولیعهدِ متحد ترامپ نیست و از سوی دیگر نیز ایران به‌واسطه نیروهای پنهان مقاومت در عربستان، مترصد ضربه زدن به گاو شیرده آمریکا است.
تحولات جهان با سرعت بالا پیش می‌رود و همه چیز مهیای عصر جدیدی است که امید داریم عصر ظهور باشد.
۱۴۰۱/۲/۲۲

 

مطلب مرتبط:

ahmadghadiri.ir/post/44

آل سعود یک قدم تا سقوط

وضعیت عبدالله وخیم بود و با اکسیژن از بینی نفس می‌کشید؛ اما اوباما را به ملاقت پذیرفت.

مدتی پنهان بود که خبر مرگش شایع شد.

سیسی و کری به ریاض رفتند اما اینبار امکان دیدار میسر نشد.

نامه اول رهبر انقلاب به جوانان غرب انتشار یافت و ناگهان مرگ عبدالله منتشر شد تا اثری از نامه نماند.

اینکه سلمان مرده را کسی جز بن‌سلمان و نزدیکانش نمیدانند.

اما این غیبت طولانی، گمانه‌زنی‌های داخل و خارج و بازداشت شاهزادگان، احتمال مرگ او را تقویت میکند.

اینبار اما مرگ سلمان یک تفاوت بزرگ با عبدالله دارد: جایگاه متزلزل بن‌سلمان، آتش زیر خاکستر دربار آل سعود و هر لحظه امکان سقوط.

مناسبات نظام بین الملل در یک نما

امیدوارم دوستان هم رشته بنده در حقوق بین الملل، خوب به تصویر تحویل چک یک میلیارد دلاری ولیعهد عربستان به دبیرکل سازمان ملل خیره شده باشند و دریابند که در جهان کنونی، صرفا قانون تنازع بقاء حاکم است و آنچه روابط بین الملل را شکل می دهد، حقوق بین الملل نیست، قوای بین الملل است که خود نشأت یافته از از توان نظامی اقتصادی کشورها است. حال اگر توازن قدرت در کلیت نظام بین الملل و یا به طور مشخص میان دو دولت برقرار بود، برای تنظیم مناسبات و حل اختلافات می توان به اصول و قواعد حقوق بین الملل تمسک جست.

رشوه علنی بن سلمان به گوترش تنها نمونه از نظام از هم گسیخته بین الملل نیست، جدید و البته بارز ترین نمونه آن است. پیشتر نیز دبیرکل سابق سازمان ملل، بان کی مون، رسما علت چشم پوشی از جنایات جنگی عربستان در یمن و خط خوردن نام این کشور را از فهرست ناقضان حقوق کودکان، احتیاج سازمان ملل به بودجه تخصیصی عربستان ذکر کرده بود.

مطلب مرتبط: «رسوایی پشت رسوایی» ahmadghadiri.ir/post/94

عوامل و پیامدهای آشوب های دی ماه ۹۶

سخنرانی با عنوان «تحلیل عوامل و پیامدهای آشوب های دی ماه ۹۶»، گردان جعفر طیار، ۲۶ دی ۹۶

دریافت فایل صوتی: t.me/GhadiriNetwork/1628

تک نگاری های اینجانب از شهر آشوب

🔹 یک سال بعد از فتنه ۸۸، آتش آن دامن منطقه را گرفت و دیکتاتورهای تونس و مصر و لیبی و یمن یک به یک سرنگون شدند. سال بعد منتظر یکسره شدن کار عربستان و بحرین و امارات باشید.

🔹 وقتی یک عده برای اغتشاش دور هم جمع میشن و همه با هم شعار میدن «نترسید، نترسید، ما همه با هم هستیم» یعنی همه شون دارن از ترس زهره ترک میشن.

🔹 من تازه فهمیدم دو تا ایران تو دنیا هست. یکی اونی که ما توش زندگی میکنیم و از شمال و جنوب فقط به دریا راه داره و چند روزی در برخی نقاطش اغتشاشات محدودی در جریان بوده و الان هم بسیار فروکش کرده، و دیگری اون که آمدنیوز نشون میده که صبح تا شب میلیاردها نفر دارن توش تظاهرات می کنن و از غرب هم به دریا متصله و یه شهر ساحلی خوش آب و هوا مثل رامسر داره که بهش میگن ایذه!

🔹 ظاهرا حضرات بهاری زیادی تو نقش درخت غرق شدن! کسی شنیده اینها یک کلمه اغتشاشات و توهین به مقدسات رو محکوم کرده باشن؟

جلوه ای دیگر از مناسبات آل سعود با شبکه های اجتماعی

تلگرام در راستای محبوب سازی محمد بن سلمان، دیکتاتور و کودتاگر آل سعود، استیکرهای شبیه وی را وارد نسخه جدیدش کرد. ریش کامل و چهره جوان از جمله نمادهای تداعی کننده بن سلمان است.

ماجرای یک جنجال

ایرانی بودن یا نبودن موشک شلیک شده به ریاض، نکته انحرافی مسئله است. فارغ از اینکه موشک پرتابی، بلاشک در دسته متعارف قرار می گیرد، و فارغ از اینکه اقدام انصار الله پاسخی مشروع به کلکسیون جنایات جنگی و نسل کشی در یمن بوده، سوال این است که مگر تاکنون کشوری بابت تحویل سلاح به کشوری دیگر مواخذه شده است؟!

کسی به یاد دارد عربستان به جهت ارسال پول و سلاح برای داعش، و کشورهای عربی و غربی برای کمک های مالی و تسلیحاتی گسترده به صدام، و یا شوروی برای استفاده گسترده گروه های تکفیری از کلاشنیکف ملامت شده باشند؟!

وق وق های سعودی را باید در راستای خوراک دادن به جریان داخلی نفاق برای کلید زدن برجام موشکی و منطقه ای و نیز منحرف کردن حواس از کودتای بن سلمان ارزیابی نمود.

برهان کیهان

فارغ از مواضع تند، تهدید آمیز و پر تکرار مسئولان و رسانه های وابسته به دربار سعودی علیه ایران، در اردیبهشت ۹۶ محمد بن سلمان رسما از تلاش رژیم عربستان مبنی بر کشاندن جنگ سوریه به داخل خاک ایران خبر می دهد و هیچ یک از مسئولان و روشنفکران وطنی آن را «تهدید» تلقی نمی کنند تا مبادا امر نسبت به سکوت و انفعال دستگاه دیپلماسی مشتبه شود. اما وقتی روزنامه کیهان در تیتری مبتنی بر اظهارات فرماندهان انصار الله یمن، دوبی را هدف بعدی واکنش موشکی یمن ذکر می کند، همان حضرات مطلب این روزنامه را تهدیدی علیه رژیم دوست و برادر، عربستان، قلمداد می نمایند!

معمای استعفا

خلاء قدرت در لبنان امری خلاف قاعده و روال نیست، حتی اعلام استعفای سعد حریری از داخل عربستان و به واسطه شبکه تلویزیونی سعودی نیز با توجه به روابط پیدا و پنهان وی با عربستان چندان تعجب آور نمی باشد. اما آنچه قابل تأمل و هشدار برانگیز است، متن بیانیه نخست وزیر لبنان است، نه آنجا که مذمت ایران را می کند، بلکه جایی که می گوید شرایط کنونی، همچون شرایط پیش از ترور پدرش، رفیق حریری است.

می دانیم که ترور رفیق حریری، آغازی بر تحولات گسترده لبنان بود که این کشور را به مرز تجزیه و وادی جنگ کشاند.

به گواه تاریخ، یک سال و نیم بعد از حادثه ترور، اسرائیل جنگ ۳۳ روزه را آغاز کرد، نبردی که اگرچه بهانه اش انجام عملیات «الوعد الصادق» از سوی حزب الله بود، اما به اذعان قاضی «وینوگراد» مسئول اسرائیلی کمیته حقیقت یاب رژیم صهیونیستی، طرح آن به صورت قطعی وجود داشت و عملیات مذکور صرفا چند ماهی واقعه را جلو انداخت.

از این روی، و مبتنی بر آنچه در بازه زمانی ترور حریری تا حمله اسرائیل به لبنان گذشت، می توان و در واقع می بایست در خصوص توطئه سعودی صهیونیستی در حمله ای دیگر به حزب الله نگران بود، آن هم پس از قرین شدن موضوع با شکست قطعی و نهایی داعش و نیز تحریم جدید و فراگیر سپاه و حزب الله توسط آمریکا.

اما آنچه در میانه سال های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۶ مبتنی بر شرایط پس از ترور حریری بر لبنان گذشت به این شرح است:

۱۴ فوریه ۲۰۰۵ ترور رفیق حریری،

۵ مارس ۲۰۰۵ اعلام خروج ارتش سوریه از لبنان،

۸ مارس ۲۰۰۵ تظاهرات گسترده حامیان مقاومت،

۱۴ مارس ۲۰۰۵ تظاهرات گسترده مخالفان مقاومت،

۱۲ ژوئیه ۲۰۰۶ حمله اسرائیل به لبنان و آغاز جنگ ۳۳ روزه.