آب و سراب

 

تصور کنید تشنه وسط بیابان هستید و بازتابی می‌بینید که نمی‌دانید آب است یا سراب.
چه می‌کنید؟ به سمتش نمی‌دوید؟
آیا با این استدلال که موارد پیشین سراب بود، می‌ایستید و منتظر یک آب زلال و مطمئن می‌مانید یا در هر کورسویی دنبال «چیزی» برای رفع عطش می‌گردید؟
اساسا در شرایطی که مجال استدلال نیست، گوش تشنه‌ی در حال هلاکت، بدهکار کسی هست؟
آیا جز این است که هر که به او سراب نشان دهد را دوست و هرکه او را از بیراهه بازدارد، دشمن می‌پندارد؟
این حکایت امروز مردم ما است.
آنقدر با کارشکنی منتخبان امروزشان، در حداقل‌های زندگی و حتی سیر کردن خود درمانده شده‌اند که فرار به ناکجاآباد و رهایی از وضع موجود تنها هدف‌شان است.
این مردم حتی اگر سارق آب و عامل عطش خود را بشناسند، چاره‌ای ندارند جز کرنش در برابر او برای جرعه‌ای؛ چه رسد به آنکه بسیاری دوست و دشمن را اشتباه گرفته‌اند.
گوش تشنه بدهکار نخواهد بود تا تشنگی‌اش رفع نشود، و تشنگی‌اش رفع نمی‌شود اگر از دویدن به سوی سراب دست نکشد.
این دور باطل و گره ناگشوده چگونه باز می‌شود؟
خدمت صادقانه، جهش تولید، رزمایش همدلی و نهضت روشنگری.
بار سنگینی بر دوش داریم...

پیرامون نام‌گذاری سال

در این نوشته قصد داریم یکبار برای همیشه به شبهه‌ای که هر سال و توأم با نام‌گذاری سال مطرح می‌شود پاسخ دهیم.

۱. همه اذعان داریم که ابتکار رهبری در استفاده احسن از نوروز و نام‌گذاری هر سال به حوزه‌ای در علوم انسانی به جای درجا زدن بر تقویم حیوانی که پیش‌تر مرسوم بود، جای تحسین دارد.

۲. وظیفه رهبری، هدایت و راهنمایی، و وظیفه دیگران پذیرش و اجرا است.
حال در عدم اهتمام به نام سال، قصور و تقصیر ما متوجه خودمان (دولت و ملت) است، نه رهبر معظم انقلاب.

۳. توفیق و عدم توفیق نسبی است. قطعا دغدغه‌سازی‌های رهبری به طور نسبی بر بخش‌هایی از مردم و مسؤلان مؤثر بوده و «گفتمان» اقتصاد مقاوتی را نهادینه کرده و پیش‌نیازهای آکادمیک آن را فراهم آورده.

۴. نام‌گذاری سال، در کنار سخنرانی سالانه اول فروردین در حرم رضوی، تعیین کننده سیاست کلان یک ساله جمهوری اسلامی است. طبیعی است که سنگربان نظان، از این فرصت برای تبیین و توجه دادن به مهمترین «مشکلات» پیش روی کشور استفاده کنند.
می‌شد در رویکردی فرصت طلبانه، رهبری نام سال را به اموری اختصاص دهند که پیش‌بینی رشد در آن حوزه داشته باشیم تا همه چیز را به نام خود بزنند. اما ایشان دقیقا دست روی نقاط چالشی و آسیب‌زایی میگذارند که باید ترمیم شود.
یعنی وقتی تحریم خارجی و بی‌کفایتی داخلی، اقتصاد ایران -و به تبع آن امنیت کشور- را سال‌هاست هدف گرفته، ایشان نیز از همان روزنه شلیک می‌کنند ولو آنکه به دلیل غفلت یا خیانت برخی، این تیرها ماشین جنگی دشمن را منهدم نکند.

۵. اولین و بزرگترین منتقد هزینه‌های زائد بنر و همایش و امثال آن شخص رهبر انقلاب است. هرچند به گواه مشاهدات، در سال‌های اخیر به طور محسوسی از آن کاسته و حتی شاید محو شده باشد و البته طبق معمول حباب رسانه‌ای آن مورد نیز بسیار بزرگ‌تر از واقعیت، و بیش‌تر زمینه‌ای برای تخریب است تا دلسوزی.

۶. نه فقط در دو سال اخیر (رونق تولید و جهش تولید) که از سال ۸۸ به ‌طور پیوسته نام‌های سال تماما حول یک موضوع، با واژه پردازی‌های متفاوت بوده: #اقتصاد.
گواه این مطلب، فهرست ذیل است که پایان سخن نیز هست.

۸۸: حرکت به سمت اصلاح الگوی مصرف
۸۹: همت مضاعف کار مضاعف
۹۰: جهاد اقتصادی
۹۱: تولید ملى و حمایت از کار و سرمایه‌‌ی ایرانى
۹۲: حماسه سیاسی و حماسه اقتصادی
۹۳: اقتصاد و فرهنگ با عزم ملی و مدیریت جهادی
[۹۴: دولت و ملت، همدلی و همزبانی]
۹۵: اقتصاد مقاومتی، اقدام و عمل
۹۶: اقتصاد مقاومتی، تولید-اشتغال
۹۷: حمایت از کالای ایرانی
۹۸: رونق تولید
۹۹: جهش تولید

 

farsnews.ir/news/13990112000463