احمد قدیری

پس از رد طرح «بازگشت به حاکمیت» خاتمی توسط رهبر انقلاب که با عنوان عوام فریب «آشتی ملی» و بدون طی شدن ملزومات آن (ابراز ندامت از اقدامات، عذر خواهی از مردم و بیان واقعیات) ابراز گردید، برخی سایت های ضد انقلاب با ردیف کردن فیلم ها و تصاویر برش خورده و گزینشی از برخورد ناجا با عده ای از معترضان و آشوبگران، طوری وانمود کردند که گویی شاهد مثال رهبری در خصوص قساوت باغیان و جفا به ملت، خلاف واقعیت است.

در این خصوص به همین نکته بسنده می کنم که زد و خوردی در تهران صورت گرفت و از دو طرف عده ای کشته و جمع کثیری مجروح شدند. سوال این است که چه کسی دعوا را شروع کرد و بر چه مبنا؟ اگر دزدی به خانه ای بزند و درگیری ای میان وی و صاحب خانه رخ دهد، هیچ عاقلی آیا اثرات جراحت بر دزد را –که همانند و بلکه بیشترش بر بدن صاحب خانه نقش بسته- نشانه‌ی حقانیت سارق می پندارد و صاحب خانه را در این خصوص سرزنش می کند؟! البته ممکن است صاحب خانه در دفع خطر، بنا بر شرایط اجتناب ناپذیر درگیری، زیاده روی کرده باشد اما قبح اقدام وی که نهایتا «تخطی از حدود دفاع مشروع» نام دارد، با قبح عمل دزد و حمله به خانواده که «تجاوز و جنایت» است، قابل قیاس و حتی مطرح کردن نیست.

انتخابات 88، به واسطه‌ی حدود 10 ماه درگیری پس از آن، به پرونده ای چند لایه بدل گشته که باز شدن تمام گره ها بستگی به رد یا پذیرش اتهام «تقلب» دارد. بیایید یک بار برای همیشه این پرونده را مرور و مختومه نماییم: ahmadghadiri.ir/post/62