احمد قدیری

غروب سه‌شنبه ۸۷/۶/۱۹ به کاراکاس، پایتخت ونزئلا، متحد جدیدالشکل ایران رسیدم. دو روز در کارکاس بودم. سؤالات پرشمار و دقت بسیاری راجع به ونزوئلا می‌کردم. ونزوئلا را شبیه‌ترین کشور به ایران دانستم؛ از هر نظر. نسبت جمعیت پایتخت به کل کشور، مانند ایران زیاد بود: حدوداً ۵ به ۳۰ میلیون، قیمت ارزان (مفت) سوخت: هر باک بنزین یک دلار، مواضع ضدآمریکایی، مردم پرتوقع، رئیس‌جمهور مردمی و مخالفت لابی‌های ثروت و قدرت با چاوز از جمله شباهت‌های دو کشور بود.
در کارکاس و در نزدیکی سفارت ایران رستورانی ایرانی بود که صاحب خوش فکرش آنجا را اداره می‌کرد و نه تنها خدمات غذایی ارائه می‌داد که کارچاق‌کن ایرانیان نیز بود. کارمندان سفارت دلارهای‌شان را پیش او می‌آورند و با بولیوار عوض می‌کردند.
ماجرای تبدیل دلار هم چنین است که دولت نرخ رسمی دلار را نسبت به بولیوار با ارزش دو برابر قیمت‌گذاری کرده، درحالیکه مردم و خصوصاً ثروتمندان فراری از کشور حاضر به خرید سه-چهار برابری دلار هستند. لذا در بازار سیاه با قیمت‌های بالاتر از قیمت رسمی، دلار معامله می‌گردد و عده‌ای سودجو، در بازار رسمی دلار را دو برابر بولیوار خریداری می‌کنند و در بازار آزاد می‌فروشند.
از برنامه‌هایم در کاراکاس، دیدار با سفیر ایران در ونزوئلا (آقای ذی‌فن) و رفتن به حسینیه لبنانی‌ها برای افطار به همراه یکی از کارمندان سفارت بود. برایم جالب بود که سرتاسر حسینه ۸۰ متری‌شان عکس آقا و مخصوصاً امام را چسبانده بودند و عجیب آنکه عکسی از رئیس جمهور لبنان و حتی شخصیت‌هایی چون امام موسی صدر و سیدحسن نصرالله نبود.
و اما کاراکاس؛ شهری بود ساحلی، کمی گرم و کمتر شرجی؛ بسیار سرسبز و تپه‌ای. شهر از چندده تپه کم‌شیب تشکیل، و روی هر تپه، چندصد برج و ویلا ساخته شده بود. عدم وجود خیابان‌های متقاطع، پیدا کردن آدرس را دشوار کرده بود. درختان متنوع و فراوان شهر مانع از به چشم آمدن زاغه‌ها می‌شد؛ نه به این معنا که زاغه‌ها لابه‌لای درختان گم‌اند؛ به این جهت که تفکیک زیبایی طبیعی شهر از سازه‌های بعضا فرسوده انسانی دشوار بود.
نکته درخور تأمل، فساد کمتر مکزیکوسیتی نسبت به کاراکاس است. متأسفانه آمریکای لاتینی‌ها در فساد، دچار لمپنیسم مفرط شده‌اند. هر چه کشور جهان سومی‌تر، فسادش هم بیشتر. وضعیت فرهنگی مکزیک از ونزوئلا بهتر است و آمریکا هم از مکزیک؛ و این دقیقاً خلاف تصور عموم است که آمریکا را پیش‌تاز در فحشا می‌دانند.

بخشی از کتاب «شب نوشت‌ها؛ سفرنامه مصور مکزیک»