احمد قدیری

دلهره‌ی خبر شهادت حاج قاسم را یادتان هست؟
غصه و داغ تمام ناشدنی بعدش را چطور؟
زمانی که اولین‌بار فیلم آرشیوی رحلت امام را دیدم، اولین چیزی که به ذهنم خطور کرد این بود که برای آقا چه کرده‌ایم و عاقبت ما بدون ایشان چه خواهد شد؟
این کابوس همیشه با من بوده تا زمانی که با خبر شهادت حاج قاسم تشدید شده.
کلام تلخی هم‌چون روضه است؛ اما برای خروج از رخوت و رکود کنونی بیانش را لازم می‌دانم:
روزی هم می‌رسد که خیلی عادی مشغول زندگی خود هستیم که مثل شهادت حاج قاسم، ناگهان خبری نحس زیرنویس شبکه خبر می‌شود:
«انا لله و انا الیه راجعون
روح بلند و ملکوتی مرجع شیعیان جهان
رهبر انقلاب اسلامی ایران
حضرت آیت‌الله العظمی سیدعلی حسینی خامنه‌ای
به ملکوت اعلا پیوست».
متعاقب آن سیل پیام‌های تسلیت است که رد و بدل می‌شود و البته گله‌های گرگ و کفتاری که در داخل و خارج هلهله می‌کنند.
چه حس و حالی خواهیم داشت؟!
غم و اندوه؟ ترس و دلهره؟
چه واکنشی خواهیم داشت؟!
بغض؟ شیون؟ بر سر و صورت کوبیدن؟ پیاده روانه خیابان‌ها شدن؟ استغاثه به امام زمان؟
حس و حال روز وحشت را تصور کنیم و آنچه برای رهبرمان باید انجام می‌دادیم و نداده‌ایم.
هنوز هم دیر نیست.
تلاش کنیم برای اتصال انقلاب به قیام.
بسم‌الله الرحمن الرحیم...