احمد قدیری

انتخابات ترکیه درحالی برگزار شد که با وجود پیشتازی شکننده اردوغان، هیچ‌یک از دو نامزد اصلی نتوانستند ۵۰٪ آراء را به خود اختصاص داده و در دور اول پیروز گردند.
ترکیه اردوغان که پشتوانه تحرکات آذربایجان است و چشم طمع به اراضی سوریه و عراق دارد، یک تهدید مسلم برای ایران بوده است.
‏اما این به معنای فرصت بودن پیروزی قلیچدار اوغلو برای ایران نیست؛ خصوصا که وی مورد حمایت احزاب کرد است که این می‌تواند کانون توطئه ترکیه را به استان کردستان منتقل نماید؛ موضوعی که در ناآرامی‌های کماکان ادامه‌دار ۱۴۰۱ نیز نمود آن را با پیشداری گروهک‌های تجزیه طلب کرد شاهد بودیم.
‏اردوغان با همه شرارت‌هایش موضع قاطعی علیه تجزیه‌طلبان کرد دارد که در همگامی ترکیه با ایران در محاصره کامل کردستان عراق پس از اعلام تجزیه بارزانی، خود را نشان داد؛ مشی نسبتا مستقلی دربرابر تحریم‌های آمریکا علیه ایران داشته و به طور ظاهری و نسبی خود را حامی فلسطین نشان داده است.
‏از این رو باید گفت در مقایسه با قلیچدار اوغلو، اردوغان، یک بد دربرابر بدتر است.
به همین دلیل بهترین اتفاق برای ایران، روی کار ماندن دولت شکننده اردوغان بر بستر ناآرامی‌های محتمل پساانتخاباتی است؛ موضوعی که دولت بایدن با تلاش برای کنار زدن اردوغان از قدرت، عملا محقق خواهد کرد تا هرچه زودتر جدایی اجباری ترکیه از روسیه را در جنگ فرساینده و سرنوشت‌ساز اوکراین رقم بزند؛ لابی ارامنه در آمریکا را به نفع خود پای کار انتخابات ۲۰۲۴ ریاست جمهوری بیاورد و اقلیت‌های جنسی آمریکا را با حمایت از کاندیدای همسنخ در ترکیه (قلیچدار اوغلو) راضی نگه‌دارد.
خلاصه آنکه براندازی دوقطبی می‌خواهد، که وزن نسبتا برابر رجب طیب اردوغان و کمال قلیچدار اوغلو، مقدمات آن را فراهم کرده؛ خصوصا که کار به دور دوم و تند شدن قهری فضا هم کشیده شده است.
لذا هم‌اکنون و تا حدی ترکیه در ترک‌تازی‌هایش مهار گشته، چه رسد به آنکه درگیر آشوب داخلی نیز بشود.
۱۴۰۲/۲/۲۵