قدرت نظامی ایران

اخیرا معتبرترین سایت نظامی جهان (GFP) که آمار و رتبه نظامی کشورها را مورد ارزیابی قرار داده، بررسی کردم.
نکات مهم قابل ذکری وجود دارد:

یک. اصولا بخشی از توانایی‌های نظامی سری است و لذا در محاسبات و رتبه‌بندی‌های آشکار محاسبه نمی‌شود.

دو. به‌خلاف تصور عموم، رتبه نظامی کشورها صرفا ناظر به قدرت و تجهیزات نظامی نیست.
مؤلفه‌های وسعت، جمعیت، اقتصاد، ذخایر نفتی و از این قبیل نیز در محاسبات سایت مذکور لحاظ شده است.

سه. برتری یک کشور الزاما به معنای برتری در نیروهای زمینی، دریایی و هوایی نیست. بلکه میانگین قوای نظامی ملاک قرار داده شده است. چه آنکه روسیه و چین با وجود برتری نیروی زمینی از آمریکا، پس از این کشور و در رتبه دوم و سوم جهان قرار دارند.

چهار. اساسا به دلایل پیش‌رو، اطلاعات منتشره از توان نظامی کشورها با وجود ارزشمندی نسبی، محل اشکال است و رتبه‌بندی اعلام شده اعتبار ندارد:

۱. نگاه کمی به عدوات نظامی.
به این صورت که کیفیت و نوع جنگ افزارها مطلقا ملاک قرار نگرفته، بلکه تنها تعداد آن لحاظ و مقایسه شده است.

۲. لحاظ نکردن پهپادها در زمره توان نیروی هوایی.
درحالیکه توان نیروی هوایی با تفکیک و جزییاتی نظیر هواپیماهای جنگنده، بمب‌افکن، ماموریت ویژه و حتی آموزشی بیان گشته اما توان پهپادی اساسا محاسبه نشده است که با لحاظ این مؤلفه مهم، توان هوایی و رتبه نظامی ایران ارتقاء می‌یابد.

۳. عدم محاسبه توان موشکی کشورها.
به نحوی که نه تنها قدرت تخریب، برد، دقت و سرعت موشکی لحاظ نشده، بلکه حتی تعداد آن نیز در محاسبات نیامده است.
محاسبه این مؤلفه اساسی، به تنهایی برای تغییر تمام معادلات نظامی کافی است.

۴. عدم توجه به توان اتمی کشورها و مجهز بودنشان به تسلیحات ممنوعه‌ شیمیایی و بیولوژیک.

۵. لحاظ نکردن نهضت‌های نظامی متحد ایران در منطقه که در نقش ارتش برون مرزی کشور ایفای نقش می‌کنند، تغافل آشکار دیگری است که به زیان رتبه ایران است.

۶. بی‌توجهی به توان پدافندی کشورها.

با این تفاسیر و مؤلفه‌های مهمی که هر کدام به تنهایی برای تأثیر بر توان و رتبه کشورها کافی است، باید گفت گرچه جمهوری اسلامی ایران با رتبه ۱۴ اعلام شده، بالاتر از کشورهایی نظیر آلمان، عربستان، رژیم صهیونیستی، کانادا و کره شمالی قرار دارد اما با لحاظ کردن مؤلفه‌های راهبردی توان موشکی، پهپادی و پدافندی، نهضت‌های منطقه‌ای و تسلط بر تنگه‌های هرمز و باب‌المندب، بی‌تردید جزء ۱۰ قدرت برتر نظامی جهان قرار می‌گیرد.
حال اگر با این استعداد نظامی و موشکی، به تسلیحات اتمی نیز مسلح شویم، به قدرت بلامنازع مرکز جهان در نیمه غربی آسیا بدل خواهیم گشت.

جدال احسن

این روزها بخشی از مصاحبه حسین دهباشی با شهرام رستمی (رئیس سابق ستاد ارتش و جانشین اسبق فرماندهی نیروی هوایی) دست به دست می گردد که وی در اظهاراتی عجیب مدعی سهوی بودن انهدام هواپیمای مسافربری ایرانی توسط ناو آمریکایی شده است.

t.me/iranoralhistory/1482

پاسخ مستند و مستدل در رد اظهارات آقای رستمی را البته حبیب احمد زاده منتشر نموده است که برای اهل تحقیق کافی و مکفی است.

t.me/iranoralhistory/1488 

اینجانب نیز در پست قبلی مطلبی در بررسی ابعاد حقوقی و سیاسی قضیه منتشر کرده ام که عنوانی مناسب تر از «برجام» برای فرجام آن نیافتم که البته چون ختم ناخوشایند پرونده منتسب به دولت و شخص آقای هاشمی است، آن را «برجام هاشمی» عنوان نهادم.

t.me/GhadiriNetwork/1354

اما آنچه مایلم اکنون نقل و شما را به شنیدم آن دعوت کنم به هفته گذشته اختصاص دارد و آن اینکه آقای دکتر محمد شریف، استاد اخراجی دانشگاه علامه در زمان آقای شریعتی، در کلاس درس «مکاتب حقوق بین الملل» در تبیین نظام ناعادلانه بین المللی، از جمله به قضیه ایرباس اشاره و بیان کردند «زمانی که سریاز بودیم، به ما یاد می دادند چگونه با چشم غیر مسلح، هواپیماهای میگ، فانتوم و میراژ را در آسمان از هم تشخیص دهیم، حال مسخره است که آمریکایی ها با آن همه تجهیزات ادعا می کنند هواپیمای مسافربری را با جنگنده اشتباه گرفته اند!».

برجام هاشمی!

1. ناو آمریکایی وینسنس به طور غیرقانونی وارد آب های سرزمینی ایران (که جزئی از قلمروی کشور ساحلی و در نتیجه تحت حاکمیت آن است)[1] می شود.

2. این ناو در تاریخ 12 تیر 67 برابر با 3 جولای 1988 با شلیک دو فروند موشک، هواپیمای ایرانی ایرباس را که از بندر عباس عازم دوبی بود هدف قرار می دهد و هر 290 سرنشین آن را قتل عام می کند.

3. جمهوری اسلامی ایران دادخواستی در ماه می 1989 به دیوان بین المللی دادگستری (ICJ) تسلیم نمود. به رغم اعتراض آمریکا دیوان روز 12 سپتامبر 1994 را برای رسیدگی به موضوع تعیین کرد اما در نهایت قضیه ی ایرباس در دیوان مورد رسیدگی قرار نگرفت! زیرا ایران با آمریکا توافق نمود تا اختلاف خود را با وجود دست برتر در دیوان، خارج از آن حل و فصل کند. ایران دادخواست خود را از دیوان استرداد می کند تا آمریکا نیز مبلغی را به عنوان جبران خسارت و به صورت بدون قبول مسئولیت (exgratia) به بازماندگان کشته شدگان پرداخت کند و این درحالی است که پیگیری در دیوان متضمن جبران کامل خسارت و همزمان تعیین مقصر و به تبع آن مجرم، نزد افکار عمومی می بود. به هر حال در پی چنین توافقی بود که دیوان در 22 فوریه ی 1996 دستور داد دعوی ایرباس از فهرست دعاوی آن حذف شود[2].

4. مطابق توافق ایران با ایالات متحده، آمریکا پذیرفت تا به بازماندگان هر مسافر ایرانی کشته شده غیر شاغل 150 هزار دلار و به مسافران کشته شده ی شاغل 300 هزار دلار به عنوان دیه و سایر هزینه ها پرداخت کند. همچنین توافق شد این مبلغ که در مجموع رقمی حدود 69 میلیون دلار (240 هزار دلار میانگین پرداختی به خانواده ی هر قربانی) بود از طریق سفارت سوئیس به طور مستقیم به بازماندگان قربانیان پرداخت و قیمت هواپیما نیز به خود دولت پرداخت شود[3].

6. جالب آنکه خانواده قربانیان برای دریافت پول خون عزیزان شان لازم بود تا به امارات رفته و هزینه را شخصا دریافت نمایند که این چیزی جز تحقیر دولت ایران نبود که آمریکا آن را امین در پرداخت دیه به بازماندگان نمی دانست و جالب تر آنکه پرداخت دیه به بازماندگان مطابق احوال شخصیه آمریکا بود، نه ایران. یعنی اینکه آمریکا تعیین می کرد به چه افرادی این مبالغ تعلق می گیرد و به چه افرادی تعلق نمی گیرد[4].

8. 21 دسامبر 1988 (حدود 3 ماه بعد از انهدام هواپیمای مسافر بری ایران) وقتی بوئینگ متعلق به شرکت هواپیمایی پان آمریکن، بر فراز آسمان لاکربی اسکاتلند منفجر شد و سرنشینان آن جان باختند، ‌واشنگتن بابت هر آمریکایی 11 میلیون دلار از لیبی غرامت گرفت[5]. و این یعنی قیمت جان هر ایرانی 46 برابر کمتر از جان هر آمریکایی در دولت هاشمی رفسنجانی برآورد شده بود، آن هم بدون انتساب مسئولیت به دولت جنایتکار آمریکا.

9. در سال 1990 "ویل راجرز" مدال لژیون لیاقت را از دستان جورج هربرت واکر بوش، رئیس جمهور وقت آمریکا، به خاطر رفتار شایسته و انجام خدمات برجسته بین تاریخ آوریل 1987 تا مه 1989 (زمان شلیک به هواپیمای ایرانی) به عنوان افسر فرماندهٔ ناو وینسنس دریافت می‌کند[6]...

[1] حقوق بین الملل عمومی، محمد رضا ضیائی بیگدلی

[2] حقوق بین الملل عمومی، حیدر پیری

[3] همان

[4] تقریرات درس دکتر محمد رضا ضیائی بیگدلی

[5] فارس نیوز، سید یاسر جبرائیلی

[6] ویکیپدیا

آمریکا، سوریه، جنگ

شبکه خبری فاکس نیوز، نزدیک به جنگ طلبان آمریکا، اعلام کرده تا چند ساعت دیگر حملات گسترده به سوریه آغاز خواهد شد.

تا جایی که من می دانم، اصل غافلگیری از اصول ثابت جنگ است. تهدید و ارعاب را جار می زنند و حمله را اقدام می نمایند.

جنگی که با جا بجایی پر هیاهوی ناوهای هواپیمابر بخواهد تدارک دیده شود و پیش از اقدام سر از خروجی فاکس نیوز و توییتر ترامپ در بیاورد، اگر هم محقق شود، قاعدتا محدود به شلیک چند موشک و بمباران چند نقطه خواهد بود، همانند آنچه پیشتر از سوی ترامپ در حمله به یک پایگاه متروک هوایی شاهد بودیم.

عقب نشینی به سبک آمریکا؟

بنا بر اخبار واصله از خبرگزاری ها، مقامات نیروی دریایی آمریکا اعلام کردند پس از حادثه برخورد ناوشکن «USS John S. McCain» با یک نفتکش در نزدیکی سنگاپور، نیروی دریایی آمریکا دستور توقف تمامی فعالیت های عملیاتی خود را در سراسر جهان صادر کرده است.

به نظر می رسد این تصادف فارغ از عمدی یا سهوی بودن آن، بهانه ای آبرومندانه برای عقب نشینی آمریکا دربرابر کره شمالی است که رزمایش های مشترک دریایی اش با ژاپن و کره جنوبی، همواره یکی از عوامل تنش در شبه جزیره کره و به حداکثر رسیدن آن در یک ماهه اخیر بوده است.